Hoe spannend is dat, op 31 oktober een familiereportage vlak voor zonsondergang... Want ja, als het slecht weer is, is het gewoon donker dan! 
Maar, de lichtomstandigheden waren perfect. Een prachtig waterig zonnetje dat bijna onderging zorgde voor een zacht warm licht, wat je op de foto's goed terugziet. 
Wat is het dan leuk, dat als je de kinderen vraagt om papa en mama eens goed te kietelen, je de leukste foto's krijgt. Lekker spontaan!
Natuurlijk konden we het ook niet laten om even het bos in te gaan, en de herfstbladeren samen met het laatste avondlicht op de foto te zetten.

De vorige shoot met William en Rosalin was al een paar jaar terug, toen Roos nog een baby'tje was. Nu is het een ondernemende peuter en wil ze vooral niet onderdoen voor haar broer!
Samen vonden ze het heerlijk om hard te rennen, maar liever niet hand in hand. Gelukkig had ik die hand in hand foto al geschoten :-)
Ze genoten van het bos: de bladeren, de plassen, de grote takken, een passerende hond, genoeg te beleven!
Helaas staan er in het bos ook wel eens brandnetels, en als je daar languit in valt.. doen je handen echt pijn.
Gelukkig was het verdriet snel weer weg, en konden we ons rondje afmaken. Aan het eind liet papa zijn kids nog eens boven de grond, ieder aan één hand. Eens kijken of dat over een paar jaar nog lukt!

Op een mooie middag in de herfstvakantie mocht ik met deze drie boys de bush in. Vrolijk en schoon kwamen ze aan, en vies en nog steeds vrolijk namen ze na een dik uur weer afscheid. 
En ja, dat is ook vrij logisch. Wat is er nu fijner dan een bos vol met herfstbladeren, mooie takken, en boomstronken om op te klimmen? Als er dan aan het eind een soort van half afgemaakte hut op je staat te wachten is het vrij moeilijk om naar je moeder te luisteren, die toch echt naar huis wil.
Eerst moesten er levensgrote takken naar de hut worden getransporteerd, en ik mocht vervolgens helpen ze tegen de hut te leggen. 
Mannen... het was gezellig met jullie!